ติดตามความเคลื่อนไหวได้ที่ทวิตเตอร์ @Bam_Bam1A
เกวียนเทียมม้าคันใหญ่ที่กำลังแล่นไปบนทางที่ทอดนำสู่เมืองเอดินเบิร์กอึกทึกครึกโครมไปด้วยเสียงของเด็กหนุ่ม(และอีกหนึ่งสาว)ชาวป้อมอัศวินที่ในปีการศึกษาหน้าก็จะขึ้นปีสามกันแล้ว คณะเดินทางนี้ประกอบไปด้วยบุคคลที่ไม่ได้กลับบ้านหลังจากเข้าร่วมพิธีสถาปนาจักรพรรดิที่เวนอลแต่เดินทางกลับมาเรียนที่โรงเรียนพระราชาต่อเลย ประกอบไปด้วย ครี้ด ธันเดอร์ ซีบิล สเวน กัส โทนียา สามในสิบสองผู้พิทักษ์ป้อม โร เซวาเรส(ผู้ที่ยืนยันจะให้เพื่อนๆเรียกตนด้วยชื่อเดิมถึงแม้ตอนนี้จะเปลี่ยนสถานะจากเดอะเบกการ์ออฟทริสทอร์เป็นเดอะคิงออฟเวนอลแล้วก็ตาม) หนึ่งในสี่ผู้คุมกฏแห่งป้อมอัศวิน คิล ฟีลมัส เดอะคิลเลอร์ออฟซาเรส คาโล วาเนบลี เดอะปรินซ์ออฟคาโนวาล และท้ายที่สุดก็คือหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในคณะเดินทาง เฟริน เดอเบอโรว์ (ผู้ที่ยังยืนยันจะใช้ชื่อต่อท้ายเดอะทีฟออฟบารามอสอยู่)
เกวียนเล่มใหญ่ต้องถูกจอดเอาไว้ด้านนอกประตูเมืองเพราะตัวเมืองเอดินเบิร์กคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมายที่มาจับจ่ายใช้สอยของใช้ต้อนรับเปิดเทอมใหม่ของโรงเรียนพระราชาดังเช่นทุกปี ร้านรวงข้างทางที่มีพ่อค้าแม่ขายคอยเชิญชวนให้ลูกค้าเดินเข้าร้านยังคงเรียกความสนใจจากเฟรินได้เช่นเคย เหล่าพลพรรคชาวป้อมอัศวินตัดสินใจว่าจะแยกย้ายกันไปซื้อของใช้ที่ต้องการแล้วค่อยมารวมตัวกันอีกทีตอนเที่ยงวัน เฟริน คิล และคาโลจึงแยกตัวออกมาเพื่อไปซื้อตำราเรียนปีสามที่ในปีนี้เฟรินดีใจมากที่ไม่ต้องซื้อตำราเก่าอีกต่อไปแล้วเพราะทางบารามอสมีเงินเบี้ยเลี้ยงจำนวนหนึ่งให้กับเจ้าหญิง นอกจากนี้เจ้ากวางโคมุสก็ยังมอบเงินส่วนหนึ่งให้เฟรินมาอีกด้วย เห็นบอกว่าให้เอาไว้ใช้เมื่อยามจำเป็น ละถ้ามันไม่จำเป็นคราวนี้แล้วจะไปจำเป็นคราวไหนกัน เธอจะได้ใช้ของใหม่ๆกับเขาบ้างก็คราวนี้ อย่างน้อยๆไอ้กระเป๋าเงินพระราชานั่นก็ควรจะมีเงินติดกระเป๋ามากกว่านี้หน่อย
"นี่ ฉันว่าจะไปซื้อชุดนักเรียนใหม่ซักหน่อย ชุดเก่ามันคับไปแล้ว พวกแกจะไปด้วยมั้ย" คิล ฟีลมัสเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสามคนซื้อตำราเรียนครบหมดแล้วเรียกให้เจ้าหัวขโมยตัวดีต้องรีบตอบรับอย่างกระตือรือร้น
"ไปๆๆๆ ฉันอยากได้ชุดใหม่อยู่เหมือนกันพอดี จะได้เลิกใส่ไอ้ชุดปุๆปะๆเก่าซอมซ่อนั่นซักที" กล่าวจบก็เดินนำไปยังร้านขายชุดนักเรียนทันทีโดยไม่รอใครทำให้เพื่อนสองคนต้องหันมามองหน้ากันอย่างคลางแคลงใจว่าไอ้ที่ว่าอยากได้ชุดใหม่มันใช่อย่างที่คิดรึเปล่า
ทันทีที่เดินเข้าไปในร้านชุดนักเรียนสำหรับโรงเรียนพระราชาคิลและคาโลก็ต้องกลั้นขำเพราะสีหน้าลำบากใจของพนักงานขายที่ไม่รู้จะบอกเจ้าคนลืมตัวยังไงว่าชุดที่หยิบมาน่ะมันไม่เหมาะสมกับตนเองในตอนนี้เสียแล้ว
"ชุดนี้ไม่ใช่ชุดนักเรียนของโรงเรียนพระราชาหรอ ทำไมฉันถึงจะใส่ไม่ได้ล่ะ" เฟรินที่ยังคงไม่เข้าใจเอ่ยถามพนักงานอีกครั้ง
"ชุดของโรงเรียนพระราชาน่ะใช่ แต่มันไม่ใช่ชุดสำหรับ ผู้หญิง" เสียงเรียบของคาโลที่กล่าวเน้นย้คำว่าผู้หญิงทำให้เจ้าคนลืมตัวสำนึกได้ว่าในตอนนี้ตนเองไม่ใช่ผู้ชายอีกต่อไปแล้ว เฟรินค่อยๆลดมือที่ถือชุดนักเรียนผู้ชายไว้ลงก่อนจะส่งกลับไปให้พนักงานขายสาวสวยแล้วยิ้มแหยๆให้
"นี่ค่ะ ชุดนักเรียนสำหรับผู้หญิง ลองสวมดูก่อนนะคะว่าพอดีรึเปล่า" พนักงานสาวสวยยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เฟรินที่ยืนทำหน้าลำบากใจจ้องมองชุดราวกับมันเป็นสิ่งน่าสะพรึงขวัญยังไงยังงั้น
"เอ้า รีบๆรับไปซะสิ ยืนมองอยู่ได้ ชุดมันจะใส่ให้แกเองรึไง!" เสียงของคิล ฟีลมัสที่ดังขึ้นเรียกให้เฟรินต้องแยกเขี้ยววับไปให้แล้วรับชุดมาถือไว้ในมือก่อนจะเดินเข้าห้องลองชุดไป
ในขณะที่เฟรินกำลังลองชุดคิลก็ขอให้พนักงานช่วยวัดตัวและหาชุดใหม่ให้จึงเหลือเพียงคาโลคนเดียวที่ยืนรออยู่ข้างนอก ประตูห้องลองเสื้อค่อยๆเปิดแง้มออกมาตามมาด้วยใบหน้าของเจ้าหัวขโมยที่โผล่ออกมาแค่ส่วนหัว
"เอ่อ......ฉันว่าไอ้ชุดนี่มันแปลกๆนะ ใส่แล้วอึดอัดชะมัด รู้สึกไม่คล่องตัวเลย เปลี่ยนกลับไปใส่ชุดผู้ชายเหมือนเดิมไม่ได้หรอ"
"ไม่ได้ ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงแล้วก็ต้องใส่ชุดนักเรียนหญิงสิ รีบๆออกมาได้แล้วจะได้รู้ว่าต้องแก้ชุดตรงไหนรึเปล่า" เสียงดุๆของเจ้าชายคาโลทำให้เจ้าหัวขโมยทำหน้าจ๋อยแล้วค่อยๆเปิดประตูให้กว้างขึ้นก่อนจะก้าวออกมาให้เห็นเต็มๆตา สาวน้อยร่างบางในชุดกระโปรงพลีทสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย เสื้อสีม่วงอันเป็นสีประจำโรงเรียนขับผิวขาวๆให้ดูผ่องยิ่งขึ้นไปอีก คาโลตกอยู่ในภวังค์จากภาพสาวน้อยตรงหน้าไปชั่วครู่ก่อนจะได้สติแล้วรีบกระแอมขึ้นแก้เก้อก่อนจะกลับไปปั้นสีหน้าเรียบนิ่งเป็นน้ำแข็งเหมือนเคย
"นายว่าฉันใส่แล้วเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ยังเป็นเฟริน เดอเบอโรว์คนเดิม ไม่เห็นจะต่างไปจากเดิมตรงไหน" คำตอบเรียบๆจากเจ้าชายคนสำคัญเล่นเอาเฟรินที่แอบหวังไว้นิดหน่อยว่าจะได้รับคำชมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาตงิดๆ
"ก็ถ้ามันไม่ต่างกันขนาดนั้นก็ใส่ชุดเดิมมันไปซะเลย ไม่ต้องซ้งต้องซื้อมันแล้ว" ว่าพลางก็เริ่มดึงเสื้อคลุมออกจากตัวทำให้คาโลต้องรีบห้ามเอาไว้แล้วตะโกนบอกพนักงานขายให้หยิบชุดนักเรียนหญิงมาให้สามชุดแล้วจ่ายเงินให้ด้วยตัวเอง
"ถึงใส่แล้วมันจะไม่ต่างกันแต่อย่างน้อยเป็นผู้หญิงก็ต้องแต่งตัวให้มันเหมือนผู้หญิง คนเขาจะได้ไม่คิดว่าฉันวิปริศผิดเพศ" พูดจบก็ยัดถุงผ้าไปไว้ในมือของเฟรินแล้วเดินออกจากร้านไปทิ้งให้เฟรินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวเมื่อเข้าใจความหมายที่อีกคนต้องการจะสื่อทำเอาคิลที่เพิ่งซื้อชุดเสร็จต้องเดินมาดีดหน้าผากเรียกสติ ไอ้เพื่อนคนนี้นี่ตั้งแต่มันเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงก็ชักจะทำท่าทำทางแปลกๆขึ้นทุกวันเดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็โมโหจนเขาตามอารมณ์แทบไม่ทัน
เฟรินและคิลตามมาสมทบกับเพื่อนๆที่ร้านขายของเบ็ดเตล็ดที่ใหญ่ที่สุดในเมือง แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่าเพื่อนๆกำลังรวมกลุ่มอยู่อีกด้านปล่อยให้คาโลยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เฟรินเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆและพบว่าที่แท้หญิงผู้นั้นก็คือเอฟีน่า กรีซโดริซ นางพญาแห่งเอเธนส์ประจำป้อมขุนนางนั่นเอง
"ดีใจจังที่ได้พบท่านข้างนอกโรงเรียนบ้างปรินซ์คาโล" นางพญาแห่งเอเธนส์กล่าวด้วยรอยยิ้มหวานหวังชนะใจคนมองแต่คาโลก็ทำเพียงยิ้มบางๆตอบกลับไปเท่านั้น
"ครั้งนี้ท่านไม่ได้มากับพี่น้องชาวคาโนวาลด้วยกันหรอกหรือ"
"เปล่า ครั้งนี้ข้ามากับเพื่อนๆในป้อมอัศวิน"คาโลกล่าวแล้วผายมือมาทางที่พวกเฟรินยืนอยู่ทำให้เจ้าหญิงเอฟีน่าต้องมองตาม นางไล่สายตามองชาวป้อมอัศวินทีละคนไปเรื่อยๆจนสุดท้ายมาหยุดสายตาอยู่ที่เฟริน เดอเบอโรว์ หัวขโมยคู่ปรับตั้งแต่ครั้งหมากกระดานเกียรติยศตอนปีหนึ่ง รอยยิ้มเหยียดยกประดับขึ้นที่มุมปากเรียกให้คนมองตากระตุก เฟรินสัมผัสชัดได้ถึงการดูถูกในสายงตาของนางพญาแห่งเอเธนที่ส่งมาให้เธอชั่วครู่ก่อนสายตานั้นจะหันกลับไปหาเจ้าชายแห่งคาโนวาลคนเดิม
"อ้อ พวกท่านคงจะเพิ่งกลับจากงานสถาปนาจักรพรรดิใหม่แห่งเวนอลสินะ ข้าขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปร่วมงานเพราะที่เอเธนก็กำลังวุ่นวายอยู่ไม่น้อย" กล่าวเสียงหวานดูเสแสร้งพร้อมหันไปทางโรที่พยักหน้ารับน้อยๆเป็นการรับรู้
"ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่โรงเรียนแล้วกัน หวังว่าปีนี้เราจะได้ร่วมงานกันอีกนะปรินซ์คาโล" ปิดท้ายก็ยิ้มหวานให้คาโลแล้วเดินจากไปทิ้งความไม่พอใจลึกๆให้กับเฟริน ไม่รู้ทำไมแต่เธอรู้สึกไม่ชอบใจเอาซะเลยที่มีหญิงอื่นมายิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้เจ้าชายน้ำแข็งของเธอ
"แหม เจ้าชายคาโลของเรานี่เสน่ห์แรงซะจริง มีแต่เจ้าหญิงมารุมล้อมตกหลุมเสน่ห์" เสียงแซวของครี้ด ธันเดอร์ยิ่งทำให้ใบหน้าของหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มที่บูดอยู่แล้วยิ่งงอง้ำหนักเข้าไปอีก
"พวกแกจะซื้ออะไรอีกรึเปล่า ถ้าไม่ซื้อจะได้กลับโรงเรียนกันซะที เสียเวลามามากแล้ว" พูดอย่างกระแทกกระทั้นแล้วมองด้วยหางตาไปทางเจ้าชายแห่งคาโนวาลต้นเหตุแห่งความหงุดหงิดก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังออกจากร้านไปทันทีทิ้งให้เพื่อนๆมองหน้ากันยิ้มๆ
"เห้ออออ เห็นทีคราวนี้คนเสน่ห์แรงคงต้องหัดง้อสาวซะแล้ว อย่าลืมที่ฉันเคยสอนล่ะ สองสูตรลัดมัดใจหญิง หนึ่งกอดถ้ายังดื้อไม่ยอมฟังก็จับจูบมันซะเลย!" ครี้ด ธันเดอร์เอ่ยขึ้นแล้วเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของเจ้าชายน้ำแข็งที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกหนักใจขึ้นมานิดๆทำให้เพื่อนๆต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้วเดินตามเจ้าหัวขโมยขี้งอนออกจากร้านไป
มิซแรมเซิลอาจารย์ประจำป้อมอัศวินกำลังอธิบายข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหอใหม่ของนักเรียนปีสาม
"เอาล่ะจ่ะ สุดท้ายนี้ ห้องของหัวหน้าชั้นปีก็ยังคงเป็นของคาโล วาเนบลีกับคิล ฟีลมัสเหมือนเดิมนะจ๊ะ ส่วนเฟริน เดอเบอโรว์ต้องย้ายไปอยู่กับเรนอนนะ"
"อ้าว ทำไมล่ะครั..เอ้ย คะ อยู่ห้องเดิมกับคาโลกับคิลก็ดีอยู่แล้วนี่" เสียงโวยวายของเจ้าคนโดนย้ายห้องดังขึ้นทำให้แองเจลีน่าทนไม่ไหวต้องส่งคฑาคู่ใจไปเขกโป๊กเข้าให้ที่หัวของเจ้าตัวดี
"ดีกับผีน่ะสิ ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงแล้วนะ จะไปนอนห้องเดียวกับผู้ชายได้ยังไง"
"ใช่จ่ะเฟริน ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงแล้วต้องย้ายไปนอนกับผู้หญิงด้วยกันนะจ๊ะ ส่วนมาธิลดากับแองเจลีน่าก็อยู่ห้องเดียวกันเหมือนเดิม ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้วล่ะจ่ะ"กล่าวจบมิซแรมเซิลก็เดินจากไป แต่เจ้าหัวขโมยจอมยุ่งก็ยังไม่วายบ่นกระปอดกระแปด
"โอยยยย ให้นอนห้องเดียวกับผู้หญิงฉันจะไปหลับลงได้ยังไง แค่คิดก็ขนลุกแล้ว"
"ขนลุกอะไรของแก แกกับเรนอนก็เป็นผู้หญิงทั้งคู่ นอนด้วยกันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ดีซะอีก" คำพูดของคิล ฟีลมัสเพื่อนซี๊ทำเอาเจ้าคนที่กำลังหงุดหงิดพาลประชดไปเรื่อย
"ถ้ามันดีนักแกก็มานอนแทนฉันซะเลยสิ!" คำพูดไม่คิดของเจ้าหัวขโมยตัวดีแต่กลับทำให้เจ้าเพื่อนซี๊ทายาทนักฆ่าแห่งซาเรสคิดไปไกลจนโหนกแก้มขึ้นสีระเรื่อจนเฟรินสังเกตได้
"เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ไอ้ที่เขินจนแก้มแดงนี่แสดงว่าแกต้องคิดอะไรทะลึ่งๆอยู่แน่ๆเลยใช่มะบอกมาซะดีๆ ไม่ได้การละ ถ้าแกจะชอบเรนอนขนาดนี้แกต้องเริ่มเดินหน้าจีบได้แล้วนะเว้ย มัวแต่ช้าโดนหมาคาบไปกินไม่รู้ด้วยนะ เอางี้ เดี๋ยวฉันจะช่วยแกเอง วางใจ....."พูดยังไม่ทันจบเจ้าคนหวังดีก็เดินเพื่อนผลักเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูปังใส่หน้าทันที แต่แทนที่จะโกรธเจ้าตัวดีกลับขำไม่หยุดจนต้องล้มตัวลงมานั่งกุมท้องกับพื้น
"คุณเฟรินขำอะไรขนาดนั้นคะเนี่ย"เจ้าหญิงเรนอนคนงามถามขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ยังคนหัวเราะไม่หยุดซักที
"ก็ขำคนขี้เขินน่ะสิ ป่านนี้มันคงนั่งคิดถึงแต่เรนอนจนนอนไม่หลับ ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"เอ๋ คิดถึงฉันหรือคะ แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย"
"เกี่ยวสิ ก็เรนอนเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันหนิ แล้วเชื่อเถอะว่าสำหรับไอ้คิลน่ะคุณเรนอนมาเกี่ยวด้วยได้เสมอแหละ" คำพูดกำกวมของเฟรินทำให้เรนอนทั้งรู้สึกสับสนและเขินไปพร้อมๆกัน ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่มันก็ทำให้รู้สึกร้อนที่หน้าได้ไม่น้อย
"โอ๊ยยยยยยย เบื่อโว้ยยยยยยยยยยย" เจ้าหญิงแห่งเดมอสตะโกนออกมาอย่างไม่สมหญิงจนดังลั่นไปทั่วห้องนั่งเล่นรวมของป้อมอัศวินหลังจากถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่สิบ
"มัวแต่นั่งถอนหายใจทิ้งอยู่นี่มันจะหายเบื่อมั้ย ใจอยู่ที่ใครก็ไปหาคนนั้นซะสิ" เสียงเรียบๆจากโร เซวาเรสดังขึ้นยิ่งทำให้เจ้าหล่อนหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
"ก็ถ้ามันว่างให้ไปหาก็อยากไปอยู่หรอก แต่นี่มันไม่เห็นจะเคยว่างเลยซักวัน! วันๆเอาแต่ประชุมๆๆ ทำงานๆๆอยู่นั่นแหละ!!" ใช่ ตั้งแต่เปิดเทอมมา เจ้าชายคาโลในฐานะหัวหน้าชั้นปีที่สามก็มีงานยุ่งตลอดเพราะวิชาใหม่หลายวิชาที่ต้องทำงานร่วมกับปราสาทอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งปราสาทขุนนางที่ดูจะได้จับคู่กันบ่อยเหลือเกิน ทำให้เฟรินที่ในตอนนี้ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแล้วแทบจะไม่ได้เจอกับคาโลเลยถ้าไม่ใช่ในชั่วโมงเรียนจึงทำให้เจ้าหัวขโมยตัวดีต้องมานั่งถอนหายใจทิ้งและได้แต่บ่นว่าเบื่ออยู่นี่
"ปกติไม่เห็นแกจะเคยสนใจว่ามันว่างไม่ว่างก็หาเรื่องไปกวนประสาทมันได้ทุกที จะมาเกรงอกเกรงใจอะไรตอนนี้ ถ้าคิดถึงก็ไปหาเถอะ ฉันขี้เกียจมานั่งฟังเสียงถอนหายใจแกแล้ว" คิล ฟีลมัสเพื่อนรักเพื่อนซี๊แนะนำออกมาด้วยความรำคาญเต็มทน
"ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าที่ไปหามันนี่ก็เพราะกลัวมันจะทำงานจนเบื่อตายไปซะก่อน ไม่ใช่เพราะคิดถงคิดถึงอะไรทั้งสิ้น" กล่าวไว้เชิงให้ตัวเองเสร็จก็ลุกออกไปทันทีทิ้งให้เพื่อนๆต้องมองตามด้วยความเอือมระอาในความปากแข็งของเจ้าหัวขโมยตัวแสบ
หลังเดินออกจากป้อมอัศวินเฟรินก็ตรงไปยังห้องสมุดทันทีเพราะมันเป็นที่ๆคาโลมักจะไปขลุกอยู่ตลอดเวลาจนแทบจะกินนอนอยู่ในนั้นอยู่แล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อเดินเข้าไปในห้องสมุดก็เห็นแผ่นหลังอันคุ้นเคยยืนหันหน้าเข้าชั้นหนังสือและกำลังหาหนังสืออยู่ เฟรินจึงค่อยๆย่องเข้าไปกะจะแกล้งให้มันตกใจเล่นซักหน่อยแต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึงตัวคาโลร่างของนางพญาแห่งปราการขุนนางก็โผล่ขึ้นมาเสียก่อนทำให้เฟรินต้องหยุดชะงัก
เจ้าหญิงแห่งเอเธนส์พูดอะไรบางอย่างกับคาโลแล้วจู่โจมด้วยการจูบทันที ภาพที่เห็นทำให้เฟรินรู้สึกปวดหน่วงที่หน้าอก ความโกรธมันพุ่งขึ้นสูงจนทำให้น้ำตาคลอ รู้สึกอยากจะเข้าไปกระชากทั้งคู่ออกจากกันแล้วรัวหมัดใส่ไอ้ก้อนน้ำแข็งนั่นรัวๆแต่ก็ทำได้เพียงกำหมัดแน่นก่อนจะรีบหันหลังกลับเตรียมวิ่งออกไปแต่ด้วยไม่ทันได้ระวังจึงทำให้เดินไปชนกับเด็กปีหนึ่งที่หอบหนังสือตั้งสูงท่วมหัวเดินผ่านมาพอดีทำให้เด็กคนนั้นล้มลงไปนั่งแหมะกับพื้นมีหนังสือกระจัดกระจายอยู่รอบตัว เสียงที่ดังขึ้นเรียกให้คาโลได้สติก่อนจะรีบดันเอฟีน่าออกจากตัวแล้วหันไปมองยังที่มาขอเสียง แต่แล้วคาโลก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นแผ่นหลังอันคุ้นเคยของเฟรินกำลังวิ่งออกไปจากห้องสมุด
เฟรินรีบวิ่งออกมาจากห้องสมุดโดยไม่ได้สนใจเลยว่าจะวิ่งไปชนใครบ้าง น้ำตาที่เคยคลอหน่วยบัดนี้กลับรินไหลราวทำนบแตก ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันน่าอายขนาดไหนก็ไม่สามารถบังคับให้มันหยุดไหลได้จึงทำได้เพียงเอามือบังหน้าแล้วรีบวิ่งกลับหอพักให้เร็วที่สุด จู่ๆข้อมือบางของเธอก็โดนรั้งไว้ด้วยมือหนาของใครคนหนึ่งทำให้ต้องหันไปมองอย่างไม่มีทางเลือกแต่ก็ต้องรีบหันกลับมาอย่างไวเมื่อพบว่าคนที่รั้งเธอเอาไว้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเจ้าตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องร้องไห้กลางที่สาธารณะแบบนี้นี่เอง
"เธอร้องไห้หรอ?" ภาพของหญิงสาวคนรักที่กำลังร้องไห้ทำให้คาโลรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก
"ฉันจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่ง!!" เอ่ยตอบเสียงดังแล้วรีบสะบัดข้อมืออกจากการกอบกุมของมือแกร่งแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อคาโลกลับยิ่งกระชับฝ่ามือแน่นขึ้น
"เดี๋ยวสิ เธอกำลังเข้าใจผิดนะ ฟังฉันอธิบายก่อน" เสียงร้อนรนที่พยายามจะเอ่ยคำอธิบายของคาโลไม่อาจทำให้เฟรินใจอ่อนได้เมื่อภาพที่เห็นในห้องสมุดยังคงตราตรึงอยู่ในมโนภาพ
"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น นายะไปทำอะไรกับใครที่ไหนก็ไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!!!"กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือตัดพ้อแล้วก้มลมกัดมือของคาโลจนเลือดซิบทำให้คาโลต้องรีบปล่อยมือทันที เผลอแวบเดียวเฟรินก็วิ่งหนีไปไกลเสียแล้ว คาโลถอนหายใจเฮือกใหญ่ เข้าใจผิดไปใหญ่โตขนาดนี้งานนี้คงจะง้อไม่ได้ง่ายๆแน่ๆ
ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเฟรินคอยหลบหน้าคาโลตลอด ถ้ามีเหตุให้จำเป็นต้องเจอก็จะไม่พูดด้วย เวลาอยู่ในห้องเรียนก็ให้คิลนั่งคั่นระหว่างตนกับคาโลและหากมีเรื่องจำเป็นต้องพูดกับคาโลก็จะให้บอกฝากผ่านคิลไปอีกที สถานการณ์แบบนี้ทำให้คนกลางอย่างคิลรู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถามอะไรเฟรินไปมันก็ไม่ยอมตอบ แค่เอ่ยชื่อคาโลขึ้นมาก็โดนมันเหวี่ยงใส่ซะจนเกือบเอาตัวไม่รอด ครั้นพอไปถามคาโลว่าไปทำอะไรให้แม่ตัวดีโกรธมันก็ไม่ยอมบอกอีก เห้อออ และอีแบบนี้เมื่อไหร่มันจะปรับความเข้าใจกันได้ซักที คนที่ถนัดแต่หาเรื่องสนุกไปวันๆพอมาเจอเรื่องแบบนี้ก็ทำเอาไปไม่เป็นจึงพยายามหาตัวช่วย แล้วคนที่ดูจะให้คำปรึกษาได้ดีที่สุดก็น่าจะเป็นเจ้าหญิงเรนอน เพื่อนร่วมห้องของเจ้าหัวขโมยตัวปัญหานั่น คิลเดินเข้าไปหาเจ้าหญิงคนสวยแห่งคาโนวาลที่กำลังคุยอยู่กับมาธิลดาและแองเจลีน่าก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้น
"เอ่อ.....เรนอน ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" คำขอของคิลทำให้เรนอนแปลกใจไม่น้อยแต่ก็ยังตอบรับแล้วเดินตามออกมายังสวนดอกไม้ข้างหลังป้อมอัศวิน
"คุณคิลมีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ"
"เรื่องเฟรินน่ะสิ ตอนนี้มันกำลังโกรธคาโลอยู่แล้วก็ไม่ยอมพูดด้วยเลย ลำบากฉันต้องคอยเป็นล่ามให้แต่เป็นแบบนี้มันก็ทำให้ฉันไม่สบายใจเลยอยากจะขอความช่วยเหลือจากเรนอน ถ้าเธอร่วมมือด้วยเราต้องทำให้สองคนนั่นกลับมาคืนดีกันได้แน่ๆ"
"อย่างนี้นี่เอง ไม่น่าล่ะหมู่นี้คุณเฟรินดูไม่ค่อยร่าเริงเลย แถมบางครั้งยังดูเหม่อๆอีกด้วย วางใจเถอะค่ะ ฉันจะช่วยคุณคิลเอง เราจะต้องร่วมมือกันทำให้สองคนนั่นกลับมาคืนดีกันให้ได้" ไม่พูดเปล่าเจ้าหญิงคนงามยังดึงมือของคิลไปจับเอาไว้แล้วบีบเบาๆเพื่อเพิ่มความเชื่อมั่น แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำนั้นมันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงแค่ไหน ถ้าเรนอนขยับเข้ามาใกล้กว่านี้อีกนิดต้องได้ยินเสียงโครมๆของหัวใจเขาที่กำลังเต้นอยู่แน่ๆ
คิลและเรนอนตกลงกันว่าจะให้เรนอนเป็นคนเข้าไปพูดกับเฟรินเพื่อ(หลอก)ให้ยอมไปพบกับคาโลเพราะถ้าขืนให้คิลเป็นคนเข้าไปพูดเองให้ตายยังไงเฟรินก็ไม่มีทางหลงกลแน่เพราะมันคงรู้ว่าเขาต้องพยายามช่วยคาโล
เรนอนเปิดประตูเข้าไปในห้องพักก็พบกับเฟรินที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง สายตาที่จ้องหนังสือนั้นไม่ได้ขยับเปลี่ยนที่เลยแม้แต่น้อยราวกับคนกำลังเหม่ออยู่ เรนอนค่อยๆเดินเข้าไปหาเฟรินก่อนจะเรียกอยู่สองสามครั้งเจ้าตัวถึงจะได้สติแล้วรับรู้ว่ามีคนยืนอยู่ตรงหน้า
"ขอโทษทีพอดีฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย คุณเรนอนมีอะไรหรอ"
"คือว่า.....เห็นคุณคิลบอกว่ามีเรื่องจะคุยกะคุณเฟรินน่ะค่ะ ก็เลยให้ฉันมาตามคุณไปหาที่ห้อง"
"จ้างให้ก็ไม่ไปหรอก คิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่าจะลากไปคุยเรื่องอะไร ฝากคุณเรนอนกลับไปบอกไอ้คิลมันหน่อยเถอะว่าฉันไม่อยากคุยด้วย"เจ้าคนหัวแข็งยังปฏิเสธหนักแน่นจนคนฟังอ่อนใจแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ เรนอนรีบตีหน้าเศร้าก่อนจะแกล้งทำเสียงหงอยๆเพื่อให้เฟรินเห็นใจ
"แต่คุณคิลบอกว่ามีเรื่องสำคัญมากๆเลยนะคะถึงกับมาขอร้องฉันให้มาเกลี้ยกล่อมคุณเฟรินให้ แล้วอีกอย่างฉันก็รับปากคุณคิลไปแล้ว ถ้าเกิดคุณเฟรินไม่ยอมไปคุณคิลคงจะคิดว่าฉันเชื่อถือไม่ได้แน่ๆเลย" น้ำเสียงเศร้าๆกับสีหน้าลำบากใจของเรนอนทำให้เฟรินรู้สึกเห็นใจจนต้องยอมใจอ่อนให้จนได้
"ก็ได้ๆ เป็นเพราะคุณเรนอนมาขอหรอกนะ ฉันจะยอมไปคุยกะไอ้คิลมันซักครั้ง" กล่าวจบก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้เรนอนเก็บอาการดีใจไว้ไม่มิดจนต้องกระโดดเหยงๆ
เฟรินเดินไปยังหน้าห้องพักของคิลและคาโลก่อนจะเคาะประตูสามครั้ง รอไม่ถึงอึดใจประตูก็เปิดผลัวะออกอย่างแรงราวกับคนในห้องกำลังรอให้มีคนมาเคาะยังไงยังงั้น
"เรนอนบอกว่าแกอยากคุยกับฉัน มีอะไรก็รีบว่ามา" เฟรินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดกับเพื่อนซี้ที่เปิดประตูรับ
"จะรีบไปไหนนักหนา เข้ามาคุยกันดีๆข้างในก่อนเถอะน่า" คำต่อรองของคิลเรียกความหงุดหงิดให้เพิ่มขึ้นแก่หญิงสาวได้ไม่น้อยแต่ด้วยความขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงด้วยจึงตัดปัญหาด้วยการเดินเข้าประตูที่เพื่อนรักเปิดกว้างออกให้แล้วผายมือเชื้อเชิญอยู่
ทันทีที่เฟรินก้าวเข้ามาในห้องคิลก็รีบเดินออกไปข้างนอกแล้วปิดประตูปังทันทีบวกด้วยความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆจากแองเจลีน่าที่ร่ายมนตร์ลงกลอนประตูทำให้ไม่สามารถเปิดจากด้านในได้ แค่นี้เจ้าหัวขโมยจอมดื้อก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของเจ้าชายน้ำแข็งเรียบร้อย ตอนนี้จะง้อสำเร็จหรือไม่สำเร็จก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าชายคนเก่งแล้วล่ะ
เสียงปิดประตูปังตามหลังทำให้เฟรินต้องหันกลับไปมองทันทีแต่สิ่งที่เห็นก็ทำให้รู้ได้ว่าตัวเองโดนไอ้เจ้าเพื่อนรักหักหลังเสียแล้ว เฟรินรีบวิ่งกลับไปที่ประตูแล้วพยายามปลดล็อกออก แต่ทำยังไงประตูก็ไม่ยอมเปิดจึงได้แต่ทุบประตูปังๆแล้วโวยวายให้เจ้าเพื่อนตัวดีมันกลับมาเปิดประตูให้
"ไอ้คิล!! เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!! เปิดสิฉันบอกให้เปิดดดดด อย่าให้ฉันออกไปได้นะฉันฆ่าแกแน่ไอ้เพื่อนบ้า"
"อย่าโกรธคิลมันเลย มันก็แค่อยากให้เราได้ปรับความเข้าใจกันก็เท่านั้นเอง" เสียงทุ้มอันคุ้นเคยของเจ้าชายคาโลที่ดังขึ้นทำให้เฟรินต้องตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที ดวงหน้าเรียวหันไปทางคาโลน้อยๆแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงห่างเหิน
"ระหว่างเราไม่มีความจำเป็นต้องปรับความเข้าใจอะไรอีกแล้ว" พูดจบก็หันไปทุบประตูต่อ
"ไอ้คิลฉันบอกให้เปิดประตูให้ฉันไง เปิดสิโว้ยเปิดดดด" มือเรียวที่กำลังจะทุบลงไปบนบานประตูถูกกระชากเข้าหาร่างสูงที่บัดนี้เริ่มจะเดือดขึ้นมาบ้าง สายตาดุจัดที่มองมาทำให้เฟรินต้องหลบสายตาอย่างช่วยไม่ได้
"เธอจะไม่ได้ออกไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง เฟริน เดอเบอโรว์"
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ปล่อยยยยย" เฟรินผลักคาโลออกอย่างแรงแล้วเตรียมพุ่งตัวไปทางประตูอีกครั้งแต่คาโลกลับไวกว่า มือแกร่งกระชากตัวเฟรินกลับมาแล้วผลักให้ร่างเล็กกระแทกลงกับโต๊ะเขียนหนังสือ ร่างใหญ่ตามมาทาบทับทันทีอย่างไม่เปิดโอกาสให้แม่ตัวดีหนีไปไหนรอดอีก อาการต่อต้านที่รุนแรงของเฟรินเรียกให้ความอดทนของคาโลขาดสะบั้นลงทันที
"ถ้าพูดกันดีๆไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องพูด!"กล่าวจบก็ก้มลงบดจูบกับริมฝีปากอวบอิ่มทันที เฟรินพยายามต่อต้านโดยการเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้คาโลรุกล้ำได้แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเมื่อคาโลกัดที่ริมฝีปากของเธออย่างแรงจนร่างบางเผลอเผยอปากออก ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอย่างจาบจ้วง ความถวิลหาบวกกับความโกรธทำให้ร่างสูงรุนแรงกว่าที่คิด ร่างสูงจูบอย่างดูดดื่มราวจะสูบวิญญาสาวน้อยออกจากร่าง คาโลสัมผัสได้ถึงความแฉะจากหยดน้ำที่หยดลงบนใบหน้าจึงค่อยๆผละจูบออกมาแล้วก็ได้เห็นว่าใบหน้าของหญิงสาวที่ตนรักเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่รินไหลลงมาไม่ขาดสาย ภาพที่เห็นทำให้คาโลรู้สึกใจแกว่งอย่างบอกไม่ถูก เฟรินสะอื้นฮักจนตัวโยนก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ
"จูบนี่ นายคงมอบให้กับเจ้าหญิงแห่งเอเธนส์เหมือนกันสินะ แล้วนายรุนแรงกับเขาแบบนี้ด้วยรึเปล่าล่ะ อ้อ ลืมไป คงจะไม่สินะ เพราะผู้หญิงสูงศักดิ์แบบนั้นก็คงจะเหมาะกับจูบหวานๆ แต่สำหรับผู้หญิงกะโปโลแบบฉันความอ่อนโยนคงไม่จำเป็น" เฟรินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาอย่างสมเพชตัวเอง
"เฟริน เธอกำลังเข้าใจผิดนะ เธอต้องฟังฉัน" เสียงนุ่มละมุนที่พยายามเกลี้ยกล่อมไม่ทำให้ทิฐิใจใจของเฟรินลดต่ำลงได้เพราะเธอปักใจเชื่อกับสิ่งที่ได้เห็นในวันนั้นไปเสียแล้ว
"หึ นายจะปฏิเสธว่าไม่ได้จูบกับยัยนั่นงั้นสิ นายกำลังจะบอกว่าฉันตาฝาดไปเองรึไง"
"ฉันยอมรับว่าวันนั้นฉันจูบกับเอฟีน่าจริง" คำสารภาพตามตรงของคาโลกลับยิ่งทำให้เฟรินโกรธยิ่งขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าหวานเบือนหนีไปทางอื่นเพราะไม่อยากจะมองหน้าคนที่ทำให้เธอเสียใจแต่คาโลกลับค่อยๆเชยคางมนให้เบือนกลับมามองหน้าเขาตรงๆ นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอย่างหวังจะให้เจ้าของดวงตาสัมผัสถึงความจริงใจในดวงตาของเขา
"ฉันจูบกับเอฟีน่าจริงแต่ไม่ได้จูบเพราะอยากจูบ เอฟีน่าเข้ามาจูบฉันเอง ถ้าเธอลองสังเกตซักนิดก็น่าจะเห็นว่าฉันไม่ได้เป็นคนเริ่ม" คำอธิบายของคาโลทำให้เฟรินเริ่มลังเลแต่ก็ยังไม่ปักเชื่อจึงเลือกที่จะเงียบเอาไว้ก่อน
"จูบของชาวเอเธนส์คือการพิสูจน์ความรู้สึก เอฟีน่าต้องการจะพิสูจน์ว่าเขาชอบฉันหรือดาร์ค เกลเลอร์กันแน่ แล้วผลสรุปก็คือเขาไม่ได้ชอบฉัน"
"ดาร์ค เกลเลอร์?
"ใช่แล้ว ดาร์ค เกลเลอร์ เดอะเกรทวอริเออร์ออฟคาโนวาลคนที่นายเคยใช้เป็นที่พิงแขนตอนพยายามจะจีบเอฟีน่าไง" คำอธิบายของคาโลเรียกให้เฟรินนึกขึ้นได้ถึงบุรุษร่างสูงใหญ่ท่าทางกักขฬะที่ทำท่าหวงเจ้าหญิงแห่งเอเธนส์เสียยิ่งกว่าอะไรดี
"แล้วทำไมนายจะต้องยอมให้ยัยนั่นจูบด้วย ไหนบอกว่าจูบสำหรับชาวคาโนวาลนี่สำคัญนักหนาไง!" เจ้าหัวขโมยจอมดื้อยังคงไม่ยอมลดละถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกโล่งราวกับได้ยกภูเขาออกจากอกก็ตาม
"ฉันไม่ได้ยอม แต่แค่ตั้งตัวไม่ทัน พอตั้งสติได้ก็เห็นใครไม่รู้วิ่งร้องไห้ขี้มูกโป่งออกไปแล้ว" คำพูดล้อเลียนของเจ้าชายตัวดีเล่นเอาสาวน้อยหน้าแดงด้วยความอับอาย
"ก็ใครบอกให้นายไปพิสูจน์ความรู้สึกบ้าบอกับยัยนั่นกันเล่า" ว่าแก้เขินเพลิงเอามือทุบไปที่อกแกร่งเบาๆเรียกรอยยิ้มหายากให้ปรากฏขึ้นบนเรียวปากของเจ้าชายน้ำแข็ง
"หายโกรธฉันแล้วใช่มั้ย"
"ใครบอกว่าหาย ไอ้ที่นายพูดมานี่จะเชื่อถือได้รึเปล่าก็ไม่รู้" คนปากหนักยังคงทำเป็นใจแข็งทั้งๆที่ในใจยกโทษให้ไปเรียบร้อยแล้ว
"แล้วจะให้ทำยังไงเธอถึงจะยอมเชื่อล่ะ"คาโลก้มลงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหู ลมหายใจหนักๆที่เป่ารดต้นคอทำให้เฟรินขนลุกซู่
"ไม่รู้แล้วววว ตอนนี้ฉันง่วง ฉันจะกลับไปนอนแล้วปล่อยฉันซักที!" คนที่รับรู้ได้ถึงอันตรายรีบทำเป็นโวยวายแล้วดันหน้าอกแกร่งให้ถอยห่างแต่ก็ไม่เกิดผลใดใดเมื่อจมูกโด่งของคาโลยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ที่ซอกคอขาว ปากหยักเลื่อนขึ้นไปประทับจูบหวานล้ำให้แก่สาวน้อยที่หลับตาพริ้มรับจูบแต่โดยดี
"จุมพิตจากเจ้าชายแห่งคาโนวาลเป็นการให้สัตย์สาบานต่อความรัก และจูบนี้จากข้า เจ้าชายคาโล วาเนบลี เดอะปรินซ์ออฟคาโนวาลก็มีให้เจ้า เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปรินเซสออฟเดมอสแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น" คำกล่าวหวานซึ้งเรียกเลือดให้ขึ้นซับสีระเรื่อที่แก้มของสาวน้อยได้เป็นอย่างดี ภาพสาวน้อยที่กำลังเขินอายเรียกความปราถนาในใจของเจ้าชายน้ำแข็งให้โหมโชนขึ้น
"เฟริน ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน"เสียงแหบพร่าที่กระซิบข้างหูทำให้สาวน้อยใจเต้นไม่เป็นจังหวะ คาโลใช้โอกาสที่ร่างบางกำลังเผลอปลดกระดุมเสื้อนักเรียนตัวบางออกอย่างรวดเร็ว จมูกโด่งซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวก่อนปากหยักจะฝังรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ มือใหญ่บีบคลึงปทุมถันแล้วเขี่ยปลายยอดให้สาวน้อยรู้สึกเสียวเล่นๆก่อนจะไล้ลงมาเรื่อยๆจนถึงขอบกระโปรงพลีทสั้นก่อนจะถอนจูบออกมา
"จริงๆแล้วฉันชอบตอนเธอใส่กระโปรงตัวนี้มากเลยนะ แต่คิดดูอีกที ฉันชอบตอนที่เธอไม่ใส่อะไรเลยมากกว่า" คำพูดลุ่นๆเรียกเลือดให้สูบฉีดไปยังพวงแก้มของสาวน้อยได้ดียิ่งนัก เพราะมัวแต่เขินอายรู้ตัวอีกทีกระโปรงพลีทตัวสวยก็ถูกถอดโยนหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มือใหญ่ยกขาเรียวขึ้นให้ยันอยู่บนโต๊ะก่อนจะค่อยๆก้มลงไปชิมความหวานจากสาวน้อย ลิ้นร้อนที่แทรกลึกเข้ามาทำให้หญิงสาวรู้สึกเสียวจนต้องขยุ้มกลุ่มผมสีเงินของคาโลเพื่อหาที่ระบาย ร่างสูงดูดชิมน้ำหวานจากหญิงสาวจนอิ่มหนำแล้วจึงค่อยๆถอนลิ้นออกมาก่อนจะแทนที่ด้วยแท่งร้อนที่เตรียมพร้อมไว้รออยู่แล้ว มือใหญ่จับขาเรียวให้กระชับก่อนจะดันแก่นกายเข้าไปจนสุดในคราเดียว ถึงแม้นี่จะเป็นครั้งที่สามแล้วแต่เฟรินก็ยังไม่ชินสักที แก่นกายใหญ่โตที่ดันเข้ามาอย่างกระทันหันทำให้เธอรู้สึกจุกจนน้ำตาเล็ด
"อื้ออออออ คาโล ฉะ ฉันจุก......" คาโลก้มลงจูบซับน้ำตาก่อนจะเริ่มขยับสะโพกช้าๆทำให้เฟรินต้องเอามือยันตัวเองไว้บนโต๊ะเพื่อตั้งหลัก ร่างสูงขยับด้วยจังหวะเนิบช้าจนรู้สึกได้ว่าร่างบางเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นแล้วจึงเริ่มเร่งจังหวะขึ้น ปาดหยักดูดเม้มยอดปทุมถันทั้งสองข้างสลับไปมาเพื่อไม่ให้น้อยหน้ากันสร้างความรัญจวนใจแก่หญิงสาวได้ดียิ่งนัก ความเสียวกระสันที่ได้รับส่งผลให้ส่วนล่างตอดรัดแก่นกายของร่างสูงอย่างรุนแรงจนร่างสูงต้องตอบสนองด้วยการหยัดสะโพกเข้าหาเร็วและแรงยิ่งขึ้น ร่างบางผวาเฮือกเข้ากอดคอร่างสูงไว้แน่นแล้วครางออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อสัมผัสได้ถึงสวรรค์รำไร
"อ๊ะ อ๊ะ คะ คาโล ฉัน มะ ไม่ไหวแล้ว" พูดยังไม่ทันขาดคำดีร่างสูงก็โหมสะโพกกระหน่ำเข้าหาแล้วปลดปล่อยเข้าไปในตัวร่างบางจนหมดพร้อมๆกับที่ร่างบางกระตุกเกร็งเมื่อถึงฝั่งฝัน
คาโลอุ้มเฟรินขึ้นจากโต๊ะในท่าที่ช่วงล่างยังคงเชื่อมต่อกันอยู่ทำให้ร่างบางต้องรีบกอดคอและเกี่ยวขาเข้ากับสะโพกสอบของร่างสูงไว้แน่นเพราะกลัวตกแต่การกระทำนั้นกลับทำช่วงล่างของทั้งคู่แนบแน่นกันยิ่งกว่าเดิม คาโลอุ้มสาวน้อยเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำที่ในอ่างอาบน้ำมีน้ำรองไว้ก่อนแล้วก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวสาวน้อยลงในอ่างอาบน้ำแล้วตามเข้าไปนั่งซ้อนข้างหลังของร่างบางอีกที
มือใหญ่ค่อยๆยกสะโพกอิ่มขึ้นให้นั่งทับตัวตนของตนที่เริ่มแข็งขืนอีกครั้งเพราะการเสียดสีจากตอนที่เดินมา เฟรินเบ้หน้าเล็กน้อยเพราะพอร่างสูงดันแก่นกายเข้ามาน้ำก็เข้ามาด้วยทำให้รู้สึกเสียวซ่านแปลกๆ มือใหญ่กดสะโพกอิ่มลงจนสุดก่อนจะแช่ค้างไว้อย่างนั้น
"ฉันเหนื่อยแล้ว ทำให้ฉันบ้างสิ" เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาสาวน้อยเขินจนหูแดง ใครมันจะไปกล้าทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกัน
"จะบ้าหรอ ไม่เอาหรอก ถ้าเหนื่อยนักก็ไปนอนซะไปฉันก็ง่วงแล้วเหมือนกัน"กล่าวจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นแต่เอวบางก็โดนอ้อมกอดของร่างใหญ่ที่ทาบทับอยู่ข้างหลังรั้งเอาไว้ซะก่อน
"ใจร้ายจัง ฉันไม่ได้กอดเธอมาตั้งนานแล้วนะ รู้มั้ยว่าฉันต้องทนคิดถึงเธอขนาดไหน ไม่สงสารฉันบ้างหรอ" เสียงทุ้มนุ่มชวนให้เคลิบเคลิ้มทำให้เฟรินใจอ่อนยวบก่อนจะอ้อมแอ้มถามด้วยความกระดากอาย
"แล้วจะให้ทำยังไงเล่า ก็ฉันทำไม่เป็นนี่"
"ไม่เป็นไร ของแบบนี้สอนกันได้" กล่าวจบก็ค่อยๆยกสะโพกอิ่มขึ้นให้ขยับตามมือใหญ่ เฟรินค่อยๆขยับสะโพกตามที่ร่างสูงนำจนน้ำเริ่มกระเพื่อมออกจากอ่าง
"อื้มมมม อย่างนั้นแหละเฟริน ดีมาก เร็วกว่านี้อีก" ถึงแม้จะยังมีความกระดากอายอยู่บ้างแต่ความรู้สึกดีมันมีมากกว่าเรียกให้ร่างบางต้องขยับสะโพกเร็วขึ้นตามที่อีกคนต้องการ
"อ๊ะ โอ๊ย คาโล มัน อึ้ก แรงไปแล้ว อ๊าาาาาาา" เฟรินครางออกมาไม่ได้ศัพท์ทันทีเมื่อจู่ๆมือหนาก็จับสะโพกมนให้ยกค้างไว้ก่อนจะรัวสะโพกเข้าหาไม่ยั้งจนน้ำกระฉอกออกจากอ่างเกือบหมด คาโลโหมกระแทกเข้าหาร่างบางอย่างรัวเร็วจนเสร็จสมเป็นรอบที่สอง เฟรินที่แทบจะหมดแรงนอนแผ่ลงไปกับอ่างหอบใจถี่ราวกับเพิ่งไปวิ่งมาราธอนมา ถ้าไม่ติดว่ามีแขนแกร่งโอบเอวเอาไว้อยู่เธอคงได้หน้าคว่ำลงไปดำน้ำแล้ว
หลังจากทำความสะอาดร่างกายให้ร่างบางจนเสร็จสรรพคาโลก็อุ้มเฟรินไปที่เตียงแล้วค่อยๆวางลงอย่างเบามือ ร่างหนาที่ตามมาทาบทับทำให้เฟรินที่เกือบจะหลับไปอยู่แล้วต้องปรือตาขึ้นมามอง
"อีกรอบนะ ฉันยังไม่หายคิดถึงเลย" เสียงกระซิบจากริมฝีปากที่คลอเคลียอยู่บริเวณเนินอกทำให้เฟรินต้องขมวดคิ้วมุ่น มือเล็กพยายามดันร่างหนาออกจากตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง
"ไม่เอาาาา พอแล้วววว ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ยยย"
"ขอแค่รอบเดียว นะนะนะะะะะ" เจ้าชายน้ำแข็งในโหมดออดอ้อนที่ไม่เคยมีใครได้เห็นเล่นเอาหัวขโมยคนเก่งตั้งตัวไม่ถูกจึงเผลอพยักหน้าให้แล้วก็ต้องมานึกเสียใจในภายหลังว่าไม่น่าไปตกหลุมพรางมันเลย
เพราะคำว่ารอบสุดท้ายยังคงดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปตลอดคืน................
** แก้ไขสีผมคาโลแล้วนะคะ ไรต์ขอโทษจริงๆ พอดีอ้างอิง มาจาก PDF ผมของคาโลเป็นสีทองขอบคุณที่มาเม้นเตือนกันนะคะ ขอบคุณที่ติดตามด้วยค่ะ **
** แก้ไขสีผมคาโลแล้วนะคะ ไรต์ขอโทษจริงๆ พอดีอ้างอิง มาจาก PDF ผมของคาโลเป็นสีทองขอบคุณที่มาเม้นเตือนกันนะคะ ขอบคุณที่ติดตามด้วยค่ะ **
ฟินตะ
ตอบลบคาโลผมสีเงินนะคะ ไม่ใช่สีทอง
ตอบลบแอร๊ยฟินเลือดกำเดากระฉูดไปสามบ้านแปดบ้าน
>.<
ชอบตอนในห้องน้ำขออีกได้ไหม555
ขอบคุณที่เตือนนะคะ ไรต์แก้ให้แล้วค่ะ :)
ลบ